***kavakyelleri***

Henüz 13 yasinda küçük bir kiz çocuguydu Iman El Hams. O da Filistin'de yasayan bütün çocuklar gibi gözlerini savasa açmisti! Oyun nedir, oyuncak nedir bilmezlerdi. En önemli oyunlari tas atmakti.Hergün isgalci siyonistler bir arkadasini sehid ediyor, komsularinin evlerini yikiyor, babalarini tutuklayip hapisanelere götürüyorlardi. Bu olanlara bir anlam veremiyordu küçük Hams.Bazen ellerine taslar alip evlerinin arka tarfindaki caddede siyonist katilleri ve onlarin araçlarini tasliyorlardi. Attiklari küçük taslardan korkup kaçan siyonist isgalcileri görünce çok sasirmisti. Kendilerinden yasca ve fiziken büyük, ellerinde silahlar ve bombalar oldugu halde bizden niye bu kadar korkuyorlar diye düsünüyordu.Büyüyünce doktor olmak istiyordu Hams. Filistinde doktora ihtiyac vardi. Doktor olmadigi, ilaç olmadigi için ölen arkadaslari vardi Hams'in.Doktor olabilmek için derslerine çok dikkat ediyordu. Gerçi okula gidemedigi günler oluyordu. Siyonist isgalciler bütün yollari kapatiyor, kimsenin evinden çikmasina izin vermiyorlardi. “Burasi bizim vatanimiz bu isgalciler ne hakla bizim vatanimizda bizi tutsak ediyorlar” diye düsünmüstü küçük olmasina ragmen.Isgalci siyonistler yeni bir operasyon baslatmisti. Bütün Gazze'yi yüzlerce tank, binlerce asker ve helikopterlerle isgal etmislerdi. Silah sesleri hiç susmuyordu. Bomba sesleri kulaklarini sagir edecek sekildeydi; her tarafi yakip yikiyorlardi.Bütün gece uyuyamamisti Hams. Bomba seslerinden korkup annesinin yanina sigindi. Annesi bir yandan agliyor bir yandan Rabbine dua ediyordu. O da annesiyle birlikte dua etmeye basladi…''Yarabbi; bu bombalar artik sussun, annem artik aglamasin ne olur! Ben ve kardeslerim korkuyoruz. Bu pis askerleri vatanimizdan def et ,babama yardim et, onu koru…''Aglayarak bu dualar döküldü o masum dudaklardan.